Anna Ficner-Ogonowska – „Zgoda na szczęście”

Na samym wstępie odrobina prywaty. Bardzo Wam dziękuję, że zaglądacie, że ktoś czasem napisze kilka słów. Liczba wyświetleń, chociaż w wolnym tempie, to jednak ciągle rośnie. I tutaj mała prośba – jeśli odwiedzacie to miejsce, czytacie zostawcie po sobie chociaż kilka słów? Nawet jeśli coś Wam się nie spodobało. Może akurat wyciągnę jakieś wnioski? 

autor: Anna Ficner-Ogonowska

tytuł: Zgoda na szczęście

wydanie: Znak 2013

liczba stron: 566

Dzisiaj kolejna część – „Zgoda na szczęście”. Prawda jest taka, że już parę dni temu miałam napisać ten tekst, ale... zupełnie nie potrafiłam się zabrać i nadal nie wiem tak naprawdę co chcę tutaj powiedzieć.

Kolejna książka Anny Ficner-Ogonowskiej to kolejne spotkanie z tymi samymi bohaterami, z Hanką, Mikołajem, Dominiką oraz Przemkiem. Towarzyszymy im w kolejnych życiowych perypetiach, próbach uporania się z przeszłością, oczekując, kiedy pojawi się tytułowa zgoda na szczęście.

Z jednej strony ta część jest napisana tak samo dobrze jak poprzednie, ale z drugiej historia, która na samym początku zupełnie mnie zauroczyła tutaj z biegiem czasu coraz słabiej zatrzymywała przy sobie moją uwagę. I wcale nie chodzi o to, że na jakieś konkretne decyzje Hanki względem Mikołaja i ich związku musimy czekać i czekać. Hankę zupełnie rozumiem i „czuję”! Byłabym nawet skłonna powiedzieć, że wszystko tak... szybko? Mnie coraz bardziej irytował Mikołaj. Może chciałam, żeby był zbyt idealny? Może. Chociaż rozumiem jego logikę i naprawdę w wielu przypadkach mu przytaknę, to jednak w całym wyrazie, jestem na nie...

Książka doskonale utrzymuje klimat poprzednich części, ale ja poczułam się już zmęczona? Może błędem było sięganie po nie od razu po poprzedniej. Przed ostatnią częścią na pewno zrobię sobie teraz dłuższą przerwę i sięgnę po inne tytuły. Może wtedy będzie lepiej?